Dag 26
Door: MelvinenJanneke
18 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Bryce Canyon City
We worden vlak voor de wekker wakker, de zon schijnt al er er hangen wat wolkjes. Vandaag wordt het zo'n 19 graden.
We ontbijten weer lekker Amerikaans met fruitloops en poptarts (de chocolate-fudge zijn erg lekker), vullen de watervoorraad aan en de leidingen hebben het vannacht overleefd.
Na het uitchecken parkeren we de camper op de shuttelstation, ze willen in Bryce Canyon zo min mogelijk verkeer hebben rijden en al helemaal geen campers. Gelukkig is het minder druk dan in de Grand Canyon en hebben we zeeën van ruimte om ons huis op wielen neer te zetten. Er rijdt om de tien á vijftien minuten een gratis bus. We hebben van tevoren gezien dat we de Navajo trail willen lopen, misschien gecombineerd met de Queens trail. De chauffeur tijdens de route verteld wat dingen over het park, bijvoorbeeld dat hier de oudste levende bomen staan en dat het in de winter ook erg mooi is. Bij Sunset point stappen we uit en genieten van het mooie uitzicht.
De Navajo trail is vast uitgezet door indianen met goede knieën, het pad loopt in scherpe bochten steil naar beneden. Het is heerlijk om in de canyon te wandelen! Mooie rode rotsen, verschillende soorten dennenbomen en een heleboel Chipmunks, grondeekhoorns die eruit zien als Knabbel en Babbel. Het zijn nieuwsgierige en snelle beestjes. We zijn snel beneden en genieten van de prachtige natuur. Er staan weinig bordjes maar verdwalen kun je er echt niet en we zijn lekker aan de wandel dus slaan we af naar de Queens trail, welke overgaat in Queens Garden. Hier staat een rots die volgens de overlevering op Queen Elisabeth lijkt. We zien het er niet echt in, maar dat maakt niet echt uit. De rode, oranje en witte kleurlagen in de rotsen (of hoodoos zoals ze ze hier noemen) maken het uitzicht spectaculair.
Al met al lopen we zo’n vijf kilometer met een hoogteverschil van 183 meter, het laatste stuk is pittig, het eind lijkt iedere keer in zicht maar dan zit er toch nog een stukje wat omhoog loopt verstopt, maar gelukkig hebben we de tijd.
We nemen de bus weer terug naar de shuttel-station en ondernemen de reis naar onze volgende bestemming, Zion National Park.
In de bevestigingsmail die we van de camping hebben gekregen, staat dat als we van de westzijde het park binnenkomen, we door een tunnel moeten. En dat als je groter bent dan bepaalde afmetingen (wat de camper is), je onder begeleiding door de tunnel moet. En dat de tunnel tot 6pm open is. Dit alles maakt dat wij een andere route gaan rijden, zodat we niet op de tijd hoeven te letten en niet met klotsende oksels door de tunnel hoeven. Ook zijn de voorraden op, dus er moeten weer boodschappen worden gedaan. We stellen de tomtom in op een wallmart op de route in Cedar. Ook daar verbazen we ons nog steeds over de grote verpakkingen van alles. We nemen een snelle late lunch bij de welbekende McDonalds en rijden weer verder.
Het landschap in Utah ziet er groener en meer bewoond uit. Een beetje zoals Arizona maar dan groen in plaats van rood.
Eenmaal aangekomen bij de camping sluiten we de camper aan (we worden er al sneller in) en koken een lekker chili-maal welke we buiten kunnen verorberen. Het is bij zonsondergang 23 graden, dus verkleumen doen we niet. Ook zal het de komende dagen niet gaan vriezen, zodat we niet voor de leidingen hoeven te vrezen.
De waslade sprong door een keermanoevre van Janneke onderweg spontaan open, het leek wel een teken dus vanavond draaien we een was. De verzamelde kwartjes zijn er net tekort, maar gelukkig heeft de receptie een wisselautomaat.
Ook bekijken we de opties wat we morgen kunnen gaan doen in Zion; wandelen, fietsen, museum bezoeken, je zou hier wel een tijdje zoet kunnen zijn.
We hebben twee nachten geboekt en dus meer tijd overdag omdat we niet hoeven te rijden.
Wat het geworden is lezen jullie de volgende keer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley