Dag 25

17-10

We staan vandaag vroeg op voor de tour en zien vanuit de dankzij de kachel opgewarmde camper de zon opkomen. Buiten is het een graad of zes. Rond half zeven Arizona tijd en half acht Navajo tijd rijden we van de camping af. Het is even zoeken naar het hotel waar we moeten verzamelen, er staan levensgrote borden langs de weg maar die zien we niet (omdat het zo vroeg is?). Melvin zet Janneke af bij de lobby en we hopen dat de tour nog niet vertrokken is, we zijn namelijk een tikje laat. Er blijken geen andere mensen op dit tijdstip mee te gaan en Tony, onze gids van vandaag, zit geduldig op ons te wachten. De man heeft een trui en geen jas aan, dus we denken dat we met onze vesten goed zitten. Het open gedeelte van de Jeep waar wij in zitten denkt hier helaas anders over, van achter het glas zien we onze bestuurder zijn kacheltje nog even wat hoger zetten. Aha, vandaar enkel de trui. We krijgen een dekentje om ons warm te houden al is dit slechts net aan voldoende en zitten we alsnog te verkleumen op het bankje. Vooral in de schaduw stukken is het koud en we zitten á la Beavis and Butthead met de capuchons op ons hoofd.

Daarentegen is het uitzicht geweldig! We stoppen vele malen en de gids verteld de namen en wat geschiedenis van de rotsformaties die we zien. Voor sommige moet je wel extra fantasie hebben, of misschien een flinke borrel maar een boel pik je er ook zo uit. Het is net wolken kijken alleen heb je hier het voordeel dat ze niet langzaam wegdrijven wat wijzen en vertellen welke welke is wat makkelijker. Helaas moeten we soms lief lachen en ja knikken als onze fantasie niet toereikend is.
We komen ook op het punt waar bekende Westerns zijn opgenomen, er is net een kleine buslading Japanners uitgeladen die vrolijk foto's staan te schieten. Wij doen uiteraard vrolijk met ze mee, de aanwijzingen van gisteren nog in ons hoofd. We zijn nog zo vroeg dat de kraampjes met silverware en dromenvangers nog ingericht worden.
We hebben de optie om bij een native american dame onze toekomst oid te laten voorspellen of door te rijden naar de arches. We kiezen voor het laatste, het is inmiddels wat warmer geworden dus de capuchons kunnen af.
Onze gids rijdt ons naar een deel van de valley waar enkel de kleine tours mogen komen, je mag op andere plekken ook met je eigen auto rijden (maar niet met een rv) maar dan kun je weer niet overal komen. De Japanners zien we niet meer terug.
Het is naast af en toe een auto, overweldigend stil in het park.
Onder een van de bogen met een goede akoestiek brengt Tony nog een indiaans lied ten gehore, over een jongen en een meisje die verliefd op elkaar worden en wel/niet broer en zus zijn wegens overspel. Althans, dat laten we ons vertellen, we kennen de native taal niet dus wie weet zong hij wel over de kerstman. Het arches deel is compleet anders, daar waar het begin voornamelijk verticaal geërodeerde rotsen staan, zijn deze rotsen golvend uitgehold.

Anders dan Melvin aan Janneke uitlegde, duizende jaren aan versteende indianen poep, is Monument Valley ontstaan door erosie. Zo’n 570 miljoen jaar geleden lag het Colorado Plateau onder de Golf van Mexico, die weer sediment meenam uit de Rocky Mountains. De afzettingslijnen hiervan zijn te zien in het gesteente. De zee trok zich terug en door tektonische bewegingen kwam het plateau boven water te liggen en vormden er zich scheuren in de plaat. Dit alles vond zo’n 65 miljoen jaar geleden plaats en sindsdien is het landschap gevormd middels erosie door wind, water en ijs. De oranje-rode rotsen waar wij tegenaan kijken zijn al zo’n 160 miljoen jaar oud. Er zijn drie stadia van erosie te noemen, Mesa (ziet eruit als een tafelberg), Butte (een kleinere rotsformatie) en Spire (de laatste fase van erosie, ziet eruit als een smalle toren).

Na tweeënhalf uur is onze tour ten einde en worden we op de parkeerplaats afgezet. We krijgen het adres mee van Tony, Janneke heeft vandaag een shirt met zwaluwen aan en heeft hem verteld dat in Nederland veel zwaluwen vliegen in de zomer. Hij zou graag, als we het ooit vinden, een veer van de staart (of de hele staart?) willen, vandaar zijn adres. Deze kleine vogeltjes zijn van grote betekenis voor zijn volk en de veren worden verwerkt in de ceremoniële hoofdtooien. Dus mensen, als jullie nog iets hebben liggen?
In de camper aangekomen zetten we koffie om onszelf door te warmen en plannen onze reis naar Bryce Canyon, onze volgende bestemming. We kunnen bovenlangs de Grand Staircase rijden wat erg mooi schijnt te zijn, maar dat is wel een rit van zeven uur. Hier hebben we eigenlijk geen tijd voor en zouden dan in het mooiste deel in het donker rijden, dus besluiten we de kortere route van vijf uur te rijden, onderlangs de Grand Staircase en dus via Page. Kunnen we gelijk de camper weer te drinken geven want veel tankstations kom je hier niet tegen. Ook zoeken we naar een dop voor de achterbumper, deze is gejat en zijn we zeker niet kwijtgeraakt houden we ons voor. In de achterbumper bevindt zich de afvalslang. Deze slang is giftig maar bijt gelukkig niet. Hij wordt gebruikt om de reservoirs te kunnen legen en we willen hem niet onderweg verliezen. Geen dop te vinden maar wel ducktape in ongeveer de kleur van de camper, we Macgyveren het gat daarmee prachtig dicht. De kachelplaat kwam ook al bijna los door al het getril evenals een handdoekhaak en deze hebben we met behulp van een goed uitgerust zakmes vast kunnen zetten.

We lunchen bij Taco Bell en rijden dan onze route verder. Het eerste deel van de route heeft weinig bebouwing en zeer weinig bochten. Doordat er geen afwisseling is wordt het best slaapverwekkend, we houden onszelf wakker met een zeer smerig energiedrankje wat zowel zoet als zuur als bitter smaakt en dat allemaal tegelijk. Eenmaal aangekomen bij mt. Carmel verandert het uitzicht, de riviertjes bevatten hier wel water en er groeit zelfs gras wat niet bij een golfbaan hoort! Er staan loofbomen langs de weg die in herfstkleuren getooid zijn. Na een lange zit komen we aan in Bryce Canyon. We hebben een plekje gereserveerd op Ruby’s inn Campground en komen ook vandaag net aan met daglicht binnen. Op aanwijzingen van Janneke parkeert Melvin de camper achteruit in, het is een plek in een gekke bocht dus we moeten een paar keer steken.
De restaurants zijn iets te ver lopen hier vandaan en we willen de camper niet nog een keer achteruit inparkeren, dus we koken zelf een maal. Kip, rijst en groenten, het smaakt prima.
We nemen een lekkere douche en sluiten dan het water af, vannacht gaat het vriezen.