Dag 24
Door: MelvinenJanneke
16 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Page
Eens kijken wat we zien als we uit de camper stappen, gisteren zijn we in het pikkedonker aangekomen en kunnen enkel raden wat er te zien zal zijn. Het ziet er prachtig uit, de camping ligt aan een meer (Lake Powell) en ook vandaag is het een prachtige zonnige dag. Volgens de voorspellingen wordt het een graad of negentien zonder een wolkje aan de lucht.
We checken weer in en uit en rijden naar de Lower Antelope Canyon. Er is ook een Upper Antelope Canyon maar daar waren de ochtendtours al vol en volgens vele verhalen zijn beide canyons erg mooi. TomTom wil het adres van de touroperator niet kennen, zowel niet in Arizona als Utah (het gebied overlapt de staatsgrens) dus we rijden tot de dichtstbijzijnde kruising en zoeken onze weg.
De weg houdt op en gaat over in een zandpad met kuilen, maar op de parkeerplaats verderop staan nog meer RV’s dus ons moet het ook lukken.
We hebben de tour van 10.10am geboekt en gaan met een groep van 15 man met de gids mee. Er zijn twee touroperators voor dezelfde canyon, we staan dus even te wachten voor de ingang en dalen dan drie smalle en steile trappen af de canyon in. Aangezien deze trappen bevestigd zijn aan moeder natuur zijn ze nogal… uniek. We krijgen uitleg over het ontstaan van de canyon, wat er te zien is in de lagen, hoe ze er vroeger doorheen liepen zonder de handige steile trappen en wat er gebeurd als er een flash flood doorheen raast. Geloof ons, dan wil je er niet in zijn. Maar het is wel de reden waarom deze canyon er zo prachtig uitziet! Ook vertelt onze gids hoe we de camera's in moeten stellen voor het mooiste resultaat. Het rode gesteente is in de prachtigste golvende lijnen uitgesleten, geen bocht is hetzelfde, en na elke stap verandert je uitzicht en het lijnenspel van het gesleten gesteente. Hadden we al gezegd dat het prachtig was? Er worden behoorlijk wat foto's geschoten en onze gids wijst ons ook op de mooiste plekjes om een kiek te schieten. Na een uur oh en ah lopen we zomaar weer de canyon uit. We krijgen nog een flesje water omdat je in dit gebied snel uitdroogt en bedanken onze vrolijke gids met een groen briefje.
Terug bij de camper kijken we hoe ver het rijden is naar Horseshoe Bend, een zeer bekende bocht in de Colorado rivier. Het blijkt een kwartiertje rijden te zijn, ook geen adres maar de aanwijzingen op internet zijn dat ergens tussen twee mijlen op de highway een bordje staat. Prima.
Aldaar aangekomen moeten we een plekje zoeken om de camper te parkeren. De parkeerplaats is nogal rommelig, er is geen belijning dus al die toeristen kwakken hun vehikel maar ergens neer. Janneke mist ineens haar Peugeot 107, die kan je tenminste overal kwijt. We plaatsen de camper in het verlengde van een andere camper, maar op de vraag of we in de weg staan krijgt Melvin geen antwoord van de frans-canadezen, dit stronteigenwijze volk is net zo erg als het volk waar de taal vandaan komt. En ze vertikken het al net zo zeer om het engels, wat ze ongetwijfeld spreken, te gebruiken.
Uiteindelijk vinden we een andere plek en kunnen gaan lopen. Er staan bordjes dat je water mee moet nemen, je in moet smeren met zonnebrand en je goed schoeisel aan moet doen. We kennen de veelal overdreven Amerikaanse waarschuwing al, Melvin houdt zijn slippers aan en insmeren laten we lekker zitten. Water hebben we uiteraard wel mee, Janneke houdt ons goed gehydrateerd. Helaas valt de afstand toch ietwat tegen. Het grind wat er ligt vindt dat het toe is aan een verhuizing en besluit dat de ruimte tussen Melvin’s voetbed en voet hier een prima plekje voor is. In ruil daarvoor biedt het dan wel weer een aangename acupressuur massage aan. Eenmaal aangekomen vergeet Melvin het grind al snel want wat een magnifiek uitzicht. Je kijkt een enorm stuk naar beneden, er varen twee bootjes over de rivier en helemaal onderin zien we zelfs een tentje staan. De rivier kronkelt op dit punt in een vorm van een hoefijzer, vandaar de naam. En ook hier geen enkel veiligheidshekje te bekennen.
We lopen terug, dat water is echt wel nodig en misschien was dat insmeren ook handig, we zitten immer op zo'n 5000-6000 foot maar zijn gelukkig niet verbrand. We rijden terug naar het plaatsje Page, daar hebben we een Denny’s gezien waar we willen lunchen, een keten van diners, compleet met booth’s en jaren zestig muziek. We eten er een flink maal en na het halen van de benodigde boodschappen, het terugzoeken van de camper want er staan meerdere minni-winnies, vullen we de benzine aan stellen de tomtom in op de camping in Monument Valley. Uiteraard is ook dit adres niet bekend bij tomtom maar dat weten we inmiddels wel op te lossen.
De rit leidt ons dwars door Navajo gebied, weidse uitzichten en een rustige weg om te rijden. Na twee uur zijn we er al, de alom bekende rotsen doemen op en onze camping ligt in het park zelf. Vandaag komen we eens bij daglicht aan, de zon gaat niet lang daarna schitterend onder dus Janneke staat weer foto's te schieten terwijl Melvin de camper aansluit en de watervoorraad ververst.
Deze camping huist aardig wat Nederlanders zien we op het bord bij binnenkomst, onze buurvrouw had gezien dat wij Nederlands zijn en vraagt of ik uit Zandvoort kom. Ze herkende de naam Zwemmer. Zij zelf komen uit Heemstede. Kleine wereld.
Na het opwarmen van de oven en het eten van een pizza (hee het karton zit er nog onder, dat ging net goed) stappen we nog even naar buiten om naar de sterkies te kijken. Onze Amerikaanse overburen komen een gezellig praatje maken, dit gaat over het algemeen direct, geen hello of iets dergelijks, nee praten zul je. We hebben het over onze RV’s. Die van hun is niet veel soeps, a legal pad full of problems and we rijden de rolls royce onder de RV’s volgens hun. Het Amerikaanse arbeidersleven, want het is uiteraard weer vreemd dat we zo lang met vakantie kunnen, de man weet ons te vertellen dat je na tig jaar misschien de 6 weken, die wij elk jaar hebben, hebt opgebouwd. En als je ze dan hebt opgebouwd is het ook nog eens heel normaal om ze nooit op te nemen. Letterlijk over de hele voorgeschiedenis van hun families, waar ze vandaan kwamen, waar ze aankwamen en dat de voorouders van het mormonisme waren bekeerd tot het katholicisme wat door de mevrouw extra kracht werd bijgezet met een yes en een kek vuist gebaar. Doordat het gezellig was stonden we langer buiten dan Melvin had gepland. In een graad of 4 (celsius gelukkig) is een t-shirt, korte broek en slippers niet heel isolerend waardoor hij uiteindelijk blij is als het gesprek afgelopen is en al klappertandend de camper in kan rennen. Janneke hoort de sterren nog roepen en gaat gewapend met de camera, boeken en een zaklamp (want het is hier echt pikkedonker) nog wat foto's schieten tot ook zij verkleumd is.
Morgen hebben we om 8am een tour door Monument Valley, het is weer puzzelen met de tijden. We zijn nog net aan in Arizona, de enige staat die niet meedoet met zomertijd maar de mail van de touroperator meldt dat het Navajo station in Arizona wel weer aan zomertijd doet. Ingewikkeld!
-
19 Oktober 2017 - 18:03
Danielle:
Wauw!!!!!
Prachtig -
27 Oktober 2017 - 22:38
Anneke :
Prachtig die kleuren en lijnen. Vast heel veel foto's gemaakt -
02 November 2017 - 09:08
Eveline:
Super gaaf hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley