Dag 1
Door: MelvinenJanneke
23 September 2017 | Verenigde Staten, Orlando
23-9
Vandaag is het dan zover, onze reis naar Amerika gaat beginnen!
Om half vijf worden we door Melvin’s vader opgehaald en komen we ruim op tijd op Schiphol aan. De koffers wegen precies genoeg, we hebben ontbeten en nu is het wachten tot de balie van Delta opengaat waar we ons moeten melden om te vertellen wat we in Amerika komen doen. De man die we treffen is erg vriendelijk en na een blik op ons reisschema mogen we door. In het vliegtuig vermaken we ons prima met het onboard entertainment en worden we tijdens de 8 uur dat we er zitten voorzien van genoeg eten en drinken. Volgens schema landen we op Detroit, halen onze koffers op en volgen de bordjes naar het volgende punt. Intussen worden we eruit gepikt voor een random koffercontrole waaruit blijkt dat we geen verboden spullen mee hebben. De koffers leveren we in bij een medewerker die op magische wijze weet dat we verder vliegen naar Orlando en we mogen onze kar met koffers achterlaten tussen de andere karren met koffers. Met knikkende knieën lopen we door en hopen we dat het goed gaat. Daarna door de douane. “How many days will you guys be staying” vraagt hij met geen greintje humor in zijn stem al mompelend door zijn snor. Een beetje overrompeld door de vraag naar de hoeveelheid dagen en omdat we nog niet helemaal gewend zijn om in het engels te converseren stamelen we na wat ongemakkelijke blikken over een weer “About 40 days.” “That’s a pretty long time, how were you guys able to get of work for that long.” Na nog wat vragen over hoe we dat zouden gaan bekostigen en het nemen van onze vingerafdrukken kregen we een stempel in onze paspoorten en mochten we door. We zijn in Amerika!
Janneke was zenuwachtig of we de aansluiting zouden halen, maar dat bleek geen probleem. De tweede vlucht die ons verder brengt duurt zo'n tweeënhalf uur, de plekken zijn wat krapper maar dat deert niet al was het constante ophalen van de neus van de buurvrouw wat minder. De klok is een kleine dertien uur verder en we zijn dan eindelijk op onze eerste bestemming: Orlando.
Het is even zoeken naar de balie voor de huurauto maar die vonden we uiteindelijk ook. De man achter de balie wijst ons erop dat we naar de garage aan de overkant mogen gaan en daar een willekeurige auto mogen uitzoeken en worden zonder sleutel maar met een aantal papieren in hand op pad gestuurd. Een beetje confuus lopen we naar de garage waar we worden ontvangen door een vriendelijke meneer die ons wijst op een rij van een stuk of 20 auto’s waar we er 1 van mogen kiezen. Zoveel keus maakt het ons niet makkelijker maar uiteindelijk valt onze keus op een Hyundai Accent. Door het broeierige weer in Orlando liep het zweet bij Melvin al in straaltjes van zijn hoofd maar nu moest hij voor het eerst na een lange vlucht, in een automaat en in een vreemd land ons zonder brokken naar het hotel brengen. En laten ze in Amerika daarnaast nou net even anders rijden dan in Nederland. Rechts inhalen geen probleem, rechts afslaan bij een rood stoplicht geen punt, stop borden zijn als koeien in India, heilig. Dit alles bij elkaar maakt het zweet niet alleen op Melvin’s voorhoofd huishoudt maar ook op niet nader te noemen plekken. Het is ondertussen ongeveer 16u lokale tijd maar dat betekent dat het in Nederland 22u is en we dus alweer 18 uur en een beetje in touw zijn. Zonder brokken komen we aan bij ons eerste hotel, double tree by Hilton at seaworld, en ploffen neer. Even later besluiten we er toch maar op uit te gaan omdat we anders in slaap vallen. We eten bij Five guys burgers and fries en besluiten een lokale Walmart te verkennen omdat we daar zo ontzettend nieuwsgierig naar zijn. Daarnaast verwachten we dat als we rondslenteren we in ieder geval niet in slaap kunnen vallen wat gelukkig ook nog waar blijkt te zijn. We kijken onze zombie-ogen uit in de Walmart. Wat een enorme verpakking van eten en drinken. Ergens wel jammer want het liefst zou je alles willen proberen maar doordat de verpakkingen groot genoeg zijn om een klein afrikaans land voor een week van eten te voorzien is iets proberen er niet echt bij. We halen wat mueslirepen en drinken en rijden terug. Het is een stuk rustiger op de weg gelukkig. We begraven de strijdbijl na een dag van net geen 24 uur lang in voorbereiding op een lange, broeierige maar met plezier gevulde nieuwe dag.
Morgen naar Disney!
Vandaag is het dan zover, onze reis naar Amerika gaat beginnen!
Om half vijf worden we door Melvin’s vader opgehaald en komen we ruim op tijd op Schiphol aan. De koffers wegen precies genoeg, we hebben ontbeten en nu is het wachten tot de balie van Delta opengaat waar we ons moeten melden om te vertellen wat we in Amerika komen doen. De man die we treffen is erg vriendelijk en na een blik op ons reisschema mogen we door. In het vliegtuig vermaken we ons prima met het onboard entertainment en worden we tijdens de 8 uur dat we er zitten voorzien van genoeg eten en drinken. Volgens schema landen we op Detroit, halen onze koffers op en volgen de bordjes naar het volgende punt. Intussen worden we eruit gepikt voor een random koffercontrole waaruit blijkt dat we geen verboden spullen mee hebben. De koffers leveren we in bij een medewerker die op magische wijze weet dat we verder vliegen naar Orlando en we mogen onze kar met koffers achterlaten tussen de andere karren met koffers. Met knikkende knieën lopen we door en hopen we dat het goed gaat. Daarna door de douane. “How many days will you guys be staying” vraagt hij met geen greintje humor in zijn stem al mompelend door zijn snor. Een beetje overrompeld door de vraag naar de hoeveelheid dagen en omdat we nog niet helemaal gewend zijn om in het engels te converseren stamelen we na wat ongemakkelijke blikken over een weer “About 40 days.” “That’s a pretty long time, how were you guys able to get of work for that long.” Na nog wat vragen over hoe we dat zouden gaan bekostigen en het nemen van onze vingerafdrukken kregen we een stempel in onze paspoorten en mochten we door. We zijn in Amerika!
Janneke was zenuwachtig of we de aansluiting zouden halen, maar dat bleek geen probleem. De tweede vlucht die ons verder brengt duurt zo'n tweeënhalf uur, de plekken zijn wat krapper maar dat deert niet al was het constante ophalen van de neus van de buurvrouw wat minder. De klok is een kleine dertien uur verder en we zijn dan eindelijk op onze eerste bestemming: Orlando.
Het is even zoeken naar de balie voor de huurauto maar die vonden we uiteindelijk ook. De man achter de balie wijst ons erop dat we naar de garage aan de overkant mogen gaan en daar een willekeurige auto mogen uitzoeken en worden zonder sleutel maar met een aantal papieren in hand op pad gestuurd. Een beetje confuus lopen we naar de garage waar we worden ontvangen door een vriendelijke meneer die ons wijst op een rij van een stuk of 20 auto’s waar we er 1 van mogen kiezen. Zoveel keus maakt het ons niet makkelijker maar uiteindelijk valt onze keus op een Hyundai Accent. Door het broeierige weer in Orlando liep het zweet bij Melvin al in straaltjes van zijn hoofd maar nu moest hij voor het eerst na een lange vlucht, in een automaat en in een vreemd land ons zonder brokken naar het hotel brengen. En laten ze in Amerika daarnaast nou net even anders rijden dan in Nederland. Rechts inhalen geen probleem, rechts afslaan bij een rood stoplicht geen punt, stop borden zijn als koeien in India, heilig. Dit alles bij elkaar maakt het zweet niet alleen op Melvin’s voorhoofd huishoudt maar ook op niet nader te noemen plekken. Het is ondertussen ongeveer 16u lokale tijd maar dat betekent dat het in Nederland 22u is en we dus alweer 18 uur en een beetje in touw zijn. Zonder brokken komen we aan bij ons eerste hotel, double tree by Hilton at seaworld, en ploffen neer. Even later besluiten we er toch maar op uit te gaan omdat we anders in slaap vallen. We eten bij Five guys burgers and fries en besluiten een lokale Walmart te verkennen omdat we daar zo ontzettend nieuwsgierig naar zijn. Daarnaast verwachten we dat als we rondslenteren we in ieder geval niet in slaap kunnen vallen wat gelukkig ook nog waar blijkt te zijn. We kijken onze zombie-ogen uit in de Walmart. Wat een enorme verpakking van eten en drinken. Ergens wel jammer want het liefst zou je alles willen proberen maar doordat de verpakkingen groot genoeg zijn om een klein afrikaans land voor een week van eten te voorzien is iets proberen er niet echt bij. We halen wat mueslirepen en drinken en rijden terug. Het is een stuk rustiger op de weg gelukkig. We begraven de strijdbijl na een dag van net geen 24 uur lang in voorbereiding op een lange, broeierige maar met plezier gevulde nieuwe dag.
Morgen naar Disney!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
